W polskim prawie cywilnym pojęcia „wydzierżawiający” oraz „dzierżawca” odnoszą
się do stron umowy dzierżawy, uregulowanej w art. 693–709 Kodeksu cywilnego. Umowa
dzierżawy polega na tym, że jedna strona (wydzierżawiający) zobowiązuje się oddać drugiej
stronie (dzierżawcy) rzecz do używania i pobierania z niej pożytków przez czas oznaczony
lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić umówiony czynsz.
Wydzierżawiający to z reguły właściciel (lub inna osoba mająca prawo do
dysponowania przedmiotem dzierżawy), który oddaje daną rzecz – najczęściej nieruchomość
– w dzierżawę. Wydzierżawiający zachowuje prawo własności, ale pozwala drugiej stronie na
korzystanie z rzeczy i czerpanie z niej pożytków.
Dzierżawca natomiast to najczęściej osoba fizyczna lub prawna, która korzysta z
przedmiotu dzierżawy i pobiera z niego pożytki (np. plony z gruntu rolnego czy dochód z
działalności gospodarczej prowadzonej w dzierżawionym lokalu). W zamian za to
zobowiązana jest do zapłaty czynszu. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzu lub
świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.
Kluczowa różnica między tymi stronami to charakter ich uprawnień i obowiązków:
wydzierżawiający oddaje rzecz i nie korzysta z niej w czasie trwania dzierżawy, natomiast
dzierżawca uzyskuje uprawnienie do jej używania i czerpania pożytków.
W związku z tym, że do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (nawet
strony umowy określa się w analogiczny sposób – wydzierżawiający/dzierżawca,
wynajmujący/najemca) warto zwrócić uwagę jaka jest najważniejsza różnica pomiędzy tymi
dwoma umowami, regulującymi korzystanie z cudzej rzeczy. Przy najmie – najemca może
używać rzeczy, płaci za to wynajmującemu czynsz. Przy dzierżawie – dzierżawca może nie
tylko używać rzeczy, ale też pobierać z niej pożytki. Dzierżawca płaci za to
wydzierżawiającemu czynsz. Prawo pobierania pożytków z rzeczy występuje więc tylko przy
dzierżawie, nie ma go przy najmie.
