Emitowanie przez sąsiadów hałasu, który poziom przekracza przeciętną miarę, może stanowić naruszenie dóbr osobistych w postaci poczucia bezpieczeństwa, miru domowego, prawa do wypoczynku, dobrostanu, oraz sfery życia prywatnego, pod którą bez wątpienia kryje się potrzeba zachowania ciszy, spokoju, niezakłóconego posiadania miejsca, w którym koncentruje się swoje istotne sprawy życiowe i chroni swoją prywatność. Art. 23 kodeksu cywilnego explicite wskazuje dobro osobiste w postaci „nietykalności mieszkania”. Katalog zachowań i czynności faktycznych, uznawanych za mieszczące się w przedmiotowym pojęciu został nakreślony w ugruntowanym orzecznictwie sądowym, wedle którego naruszenie prawa do poszanowania mieszkania nie ogranicza się do materialnych lub fizycznych naruszeń, takich jak nieuprawnione wejście do mieszkania, lecz także dotyczy tych, które nie są materialne lub fizyczne, tj. hałas, emisje, wonie i inne formy ingerencji. W art., 23 k.c. chodzi o ochronę pewnej sfery życia prywatnego człowieka, jego mieszkania i prawa do spokojnego korzystania z niego, poczucia bezpieczeństwa wynikającego z posiadania mieszkania (wyrok SN z 11 października 2007 r., IV CSK 264/07; wyrok S.A. w Warszawie z 20 września 2017 r., I ACa 1021/16). W takiej sprawie nieodzowna będzie opinia powołanego w sprawie biegłego, który oceni, czy emisja hałasu w danych stosunkach miejscowych i ze względu na przeznaczenie społeczno-gospodarcze nieruchomości jest zakłóceniem i to ponad przeciętną miarę.
W sytuacji uznania przez Sąd zasadności roszczenia o naruszenie dóbr osobistych, można domagać się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Stanowi o tym art. 448 § 1 Kodeksu cywilnego: w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę albo zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.
Odnosząc się do wysokości żądanego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, należy zwrócić uwagę na fakt, iż działania podmiotu, który zakłóca nasz spokój, stanowią naruszenie jednego z podstawowych dóbr osobistych, które uznać należy za szczególnie cenne z punktu widzenia jakości życia, w tym możliwości wypoczynku oraz regeneracji fizycznej i psychicznej każdego człowieka. Nie bez znaczenia przy ustalaniu wymiaru należnego świadczenia, pozostaje także stopień natężenia bezprawnych działań takiej osoby oraz intencjonalność zachowań. Jednakże należy zwrócić uwagę na taką kwestię, iż naturalną konsekwencją przypisania zadośćuczynieniu funkcji kompensacyjnej jest to, że osobom doznającym podobnych naruszeń takich samych dóbr osobistych mogą, w zależności od okoliczności wpływających na rozmiar doznawanej krzywdy w konkretnym stanie faktycznym, zostać przyznane różniące się znacznie kwoty zadośćuczynienia.